وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

 بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

سلسله درس­هایی از معاد

درس سی­ و پنجم:

نامهای قیامت (2)

11ـ یومُ الخروج: روزی که مردگان سر از قبر بیرون می­آورند: «یَوْمَ یَسْمَعُونَ الصَّیْحَةَ بِالْحَقِّ ذلِکَ یَوْمُ الْخُرُوج‏؛ روزى که صیحه­ی رستاخیز را به حق می­شنوند، آن روز روز خروج است». 

12ـ یومُ السّاهِرَه: آن روز، روز بیداری است. در آن روز بر اثر شدّت خوف و ترس از گزندگان و درندگان یا از شدّت حرارت و … خواب از انسان برداشته می­شود: «فَإِنَّما هِیَ زَجْرَةٌ واحِدَةٌ * فَإِذا هُمْ بِالسَّاهِرَة». قیامت با یک صیحه به وقوع می­پیوندد و ناگهان همگی به پاخیزند و بر عرصه­ی محشر هشیار و بیدار حاضر گردند. خلاصه آن­که، سرزمینی که سَهَر و بیداری در آن حاکم است و خواب در آن راه ندارد، «ساهره» گویند. در عرصه­ی قیامت طبق علل وعوامل فراوانی مجالی برای خواب نیست.

13ـ یوم الفاقره:آن روز، را روز کمر شکن گویند؛ زیرا در آن حوادث کمرشکن رخ می­دهد. حوادثی که قدرت قیام را از انسان می­ستاند: «وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ * إِلى‏ رَبِّها ناظِرَةٌ * وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ * تَظُنُّ أَنْ یُفْعَلَ بِها فاقِرَةٌ؛ در آن روز صورت­هایى شاداب و مسرور است * و به پروردگارش مى‏نگرد! * و در آن روز صورت­هایى عبوس و در هم کشیده است * زیرا مى‏داند عذابى در پیش دارد که کمرش را در هم مى‏شکند!».

توجه:به فقیر از آن جهت فقیر می­گویند که فقدان مال کمرش را شکسته و قدرت ایستادگی در برابر رخدادهای تلخ را ندارد.  

14ـ یومُ التَّناد: آن روز، روز فریاد است. این نام­گذاری به جهت مختلفی است: یا بدان جهت است که دوزخیان بهشتیان را صدا می­زنند: «وَ نادى‏ أَصْحابُ النَّارِ أَصْحابَ الْجَنَّةِ أنْ أفیضُوا عَلَیْنا مِنَ الْماءِ أوْ مِمَّا رَزَقَکُمُ اللَّهُ قالُوا إِنَّ اللَّهَ حَرَّمَهُما عَلَى الْکافِرینَ؛ و دوزخیان، بهشتیان را صدا مى‏زنند که: (محبّت کنید) و مقدارى آب، یا از آنچه خدا به شما روزى داده، به ما ببخشید! آن­ها (در پاسخ) مى‏گویند: خداوند این­ها را بر کافران حرام کرده است!». یا بدان جهت است که در آن روز مردم یکدیگر را صدا زده و به هم پناه می­برند. یا این­که در محشر آوازها بلند می­شود: «ألا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمینَ». یا این­که مؤمنان وقتی نامه­ی اعمال خویش را می­بینند گویند: «هاؤُمُ اقْرَؤُا کِتابِیَهْ؛ (اى اهل محشر!) نامه اعمال مرا بگیرید و بخوانید!».

15ـ یوم العسیر: آن روز، روزی است که کار برای گناه کاران بسیار مشکل می­افتد: «وَ کانَ یَوْماً عَلَى الْکافِرینَ عَسیرا؛ و آن روز، روز سختى براى کافران خواهد بود!».

16ـ یوم الجمع: روزی که پیشینیان و پسینیان در آن گرد آیند: «قُلْ إِنَّ الْأَوَّلینَ وَ الْآخِرینَ * لَمَجْمُوعُونَ إِلى‏ میقاتِ یَوْمٍ مَعْلُومٍ؛ بگو: «اوّلین و آخرین * همگى در موعد روز معیّنى گردآورى مى‏شوند».

17ـ یوم الحساب: هر چند که خداوند همیشه «حَسیب» است، اما این نام در قیامت به ظهور کامل می­رسد: «لَهُمْ عَذابٌ شَدیدٌ بِما نَسُوا یَوْمَ الْحِسابِ؛ برای آنان عذاب شدیدی است، زیرا روز حساب را فراموش کردند!».

18ـ یوم الفصل: قیامت روز جدایی است. انسان­ها در دنیا همه با هم و ـ به ظاهر ـ در یک شکل و قیافه زندگی می­کنند، اما در قیامت بدان از نیکان جدا می­شوند: «إِنَّ یَوْمَ الْفَصْلِ میقاتُهُمْ أَجْمَعین‏». یا این­که در آن روز خصومت­ها فیصله می­یابند و گناه کاران جدا می­شوند: «وَ امْتازُوا الْیَوْمَ أَیُّهَا الْمُجْرِمُونَ».

19ـ یوم التغابن: در آن روز معلوم می­شود که چه کسانی در تجارت خود دچار غَبن، زیان و خسران گشته­اند: «یَوْمَ یَجْمَعُکُمْ لِیَوْمِ الْجَمْعِ ذلِکَ یَوْمُ التَّغابُنِ؛ این در زمانى خواهد بود که همه شما را در روز اجتماع [روز رستاخیز] گردآورى مى‏کند آن روز، روز تغابن است‏».

20ـ یومُ الحسره: قیامت روزی است که انسان بر گذشته­ی خود حسرت و افسوس می­خورد و از کردار خویش پشیمان می­شود: «یا حَسْرَتى‏ عَلى‏ ما فَرَّطْتُ فی‏ جَنْبِ اللَّه‏؛ افسوس بر من از کوتاهی­هایى که در اطاعت فرمان خدا کردم».

پی نوشتها:     . سوره­ی ق، آیه­ی42.     . سوره­ی نازعات، آیات13 و 14.     . سوره­ی قیامت، آیات 22 تا 25.     . سوره­ی اعراف، آیه­ی50.     . سوره­ی هود، آیه­ی11.    . سوره­ی الحاقه، آیه­ی19.    . سوره­ی فرقان، آیه­ی26.     . سوره­ی واقعه، آیات 49 و 50.  . سوره­ی ص، آیه­ی26.  سوره­ی دخان، آیه­ی40. . سوره­ی یس، آیه­ی59.  . سوره­ی تغابن، آیه­ی9.  . سوره­ی زمر، آیه­ی56.